Doğum tatlı birşey değildir

Doğum tatlı birşey değildir. Bir insanın başına gelebilecek en yoğun deneyimdir. Eğer onunla savaşırsan bitersin.

Mistikler fazla enerjiyle sarhoş olmaktan baseder ya. Kadında kasılmaları içinde tutmaya çalışmak veya sancı çekmek yerine, doğum fırtınasını aynen böyle yaşayabilir.

-Leboyer

Read Full Post »

Kimberly’s Natural Birth in Istanbul

Visit Kimberly’s blog for her tips on natural birth in Turkey.

It’s hard for me to decide exactly when Liam’s birth story begins, because it seems like my actual labour started days before he was born, but then stopped. On the Tuesday September 6th, myself, Richie and Paul Scott (who was visiting from the U.S.), took a walk into Beşiktaş for dinner, and on the walk back, I started feeling some not-too-strong contractions. I’d felt these before, usually when out walking, but this particular evening they seemed a little bit stronger and I needed to take a few small breaks and even lean on Richie during a couple. I sent a text to our doula Amy when we got home to let her know, but then everything stopped.

I had my regular weekly visit to my doctor on Friday and I was about 3cm dilated, having gradually gotten to that stage over the last couple of weeks. Dr Gülnihal said that she thought my labour had started but stopped again for some reason and asked me how I was feeling about everything. This was the point when my thoughts on the previous Tuesday came back to me, and I realized that maybe I was resisting things a bit. During the walk home that evening I remembered thinking that I just wasn’t ready. I hadn’t thought I was anxious or nervous about the upcoming experience, but suddenly it all seemed so much more imminent and I did feel a bit nervous about all that was to come.

During the visit, my doctor told me that my blood pressure was a bit too high, and we needed to monitor it carefully. I think the condition is called gestational hypertension and it is potentially dangerous, although I think mine was only minor. It’s quite common with first time pregnancies, but still, to be safe, she wanted to induce labour on Monday morning if nothing happened over the weekend, because with this condition you usually aren’t allowed to go past full-term. So, over the weekend, I had to go to a pharmacy every day and have my blood pressure checked and text her the results. And on Sunday she told me I should have a fetal non-stress test at a local hospital to make sure all was well with the baby. In the non-stress test they monitor the baby’s heart-beat and movements, which is printed out on a line chart to send to the doctor. So, when I went, my blood pressure had returned to normal and the baby was fine, but then she rang me to ask how I was feeling, because according to the test results, I was having regular contractions every five minutes. I hadn’t even really noticed!

That afternoon Amy came over to try and get my labour started naturally so I wouldn’t have to be induced the next morning. She used some massage, aromatherapy, did some stuff to various pressure points, and then we took a long walk around our neighbourhood. I did feel slightly stronger contractions during the walk, but again, when we got home, everything seemed to stop. We got home, ordered dinner out (I had to eat some salt-free chicken/veggie dinner because of the blood pressure issue) and then after we ate, Amy headed home. We were all pretty tired so at about 11 o’clock we headed off to bed.

About an hour later, I woke up with this pelvic pain that I’d been feeling every night for at least the previous week. I’d been waking up feeling really uncomfortable, so in addition to going to the bathroom a million times, I also needed to do some swaying and stretching and sitting on my pilates ball making circles with my hips to work out the kinks. For nights and nights I’d been doing this every couple of hours. On this particular night, I woke up feeling so annoyed I nearly wanted to cry. I was so sick of this painful interruption to my last precious nights of sleep before the baby eventually arrived. I tried my usual routine, but tonight it hurt worse than usual, and I even decided to try taking a shower to relax. I ended up on all fours in the shower trying to work out the discomfort, but even that didn’t work. At about 12:40am I went back to our room and asked Richie to call Amy to ask what I should do, because I was too uncomfortable to talk. She suggested a couple of things, but those didn’t work and actually felt terrible.

I got up again to go to the bathroom and suddenly felt like I was wetting myself. Now, my bladder had definitely been squished like crazy over the last weeks, but I felt like suddenly I’d lost control of myself altogether (a bit embarrassing). I was standing in the bathroom trying to figure out what to do about the situation. I went back to the bedroom again, and sheepishly told Richie I was peeing myself a bit and couldn’t do anything about it (it didn’t occur to me at that moment that my waters had broken!). I was sitting on a towel on the bed and we tried to time the pains I was feeling but there was no real distinction between them, although I did seem to get more uncomfortable every 5 minutes or so. It was definitely stronger than anything I’d had before and so Richie called Amy again to tell her, and she told him that we should just go to the hospital. She checked the traffic online and called back to say that everything was clear, so we should be able to get there in less than 30 minutes. Richie got everything ready to go, and by this time Paul Scott was up too so he helped me walk down the stairs of the apartment and down the hill to where Richie had stopped a taxi. Off we went to the Asian side in the middle of the night. The taxi journey didn’t take too long, but the driver, used to working on the European side, didn’t know where the hospital was in the Göztepe neighbourhood, so we circled around for about 5 minutes at the end as he asked random passers-by. I was getting pretty annoyed by this in the back seat and just wanted to get there already!

Amy was already at the hospital when we got there, and we got settled in our room. I was having pretty strong and distinct contractions now, and frequently, all the while leaking amniotic fluid. I quickly found my favourite position for the whole labour experience, which was a standing-squat with my arms around Richie’s neck and him holding me up. I gave him quite a work-out over the next 14 hours! When I was checked shortly after our arrival, I was already about 6 or 7 cm dilated.

The details now get a bit hazy for me, so I’ll have to let Richie fill on some of the blanks for you. I remember Dr Gülnihal arriving not too long after I was examined. I continued to hang off of Richie during contractions while Amy massaged me. At about 4 o’clock, after being checked by the doctor, I was advised to lay down for a bit and try to sleep, to save my energy and relax. The first contractions laying down were awful, but Amy and Richie helped me to relax and I did sleep for about 30 minutes. After that I was up again, gradually getting closer to full dilation. The doctor checked my dilation at about 6 o’clock, and drained my bladder, since she thought that it might be acting as a cushion under the baby’s head, reducing pressure on the cervix to open. After that she asked me to try resting again. I didn’t want to have to lie down, since it was really painful every time I was on my back for a contraction, but I managed to get another half hour’s sleep.

 RICHIE: By this stage both Amy and I were starting to nod off from lack of sleep, so I couldn’t imagine how tired Kim must have felt by now. We’d only had about an hour of sleep before labour started, and as it went on it was getting further and further from when she’d last eaten, so her energy level was a worry too.

Richie continued to hold me up and Amy rubbed my lower back. I was brought to the examination/delivery room about once every hour or two to be checked, and then returned to our room. I was fully dilated by about 9 o’clock. I remember thinking I must be in the transition phase because I was walking with Amy to the examination room, and I started crying and saying I couldn’t do it and things along those lines. I also remember thinking that it felt good to cry.

So, into the next phase of labour and we thought it’d be over soon. Little did we know! I was in the pushing phase of labour for about 5 hours and progress was so slow and intense!

RICHIE: I’d had the time to text some people to say that labour was starting while we were in the taxi, and I was able to send a couple again while Kim was asleep after 4am and again after 6am. Because I was supporting her during contractions that was all the free time I ended up having. I did try to send a text at one point between contractions, but Kim very politely said “Could you please not do that right now.” The texts I’d sent my mother had been “Doctor’s here. Looks like it’ll be soon. ” at 3:16am, and at 4:36am “Kim’s sleeping now. Almost completely dilated but contractions have eased before the big push. Been about 4hrs of labour so far, not too rough yet”, so naturally when she didn’t hear anything more for another 8 hours she was having conniptions. I must remember to be more non-committal in any future labour bulletins.

I wanted to stay on my feet as much as possible because I wanted things to go faster and laying down felt awful and painful. I was taking small sips of juice and water between contractions, but was really running out of energy. I remember leaning on the counter in the room, staring down at the tiny dots on the counter tiles, just focusing on those dots like they were the only things that existed in the world. I continued to use a standing-squat for contractions, pushing during most but resting for some, but now with Amy holding me up on one side and Richie on the other.

RICHIE: By this time we’d heard the first call to prayer, about an hour before sunrise, and then I could see creeping daylight through the shuttered window. After 9am, I think that Amy and the doctor expected that it wouldn’t take long, but then things seemed to slow. I remember thinking of how Kim had said she’d prefer not to have the kid on September 11th, and that because of the time difference it was gradually becoming September 12th across America. I think he waited long enough that by the time he was born I think it was perhaps only the 11th in Fiji.

I leaned on the counter in between contractions. I was completely covered in sweat and at times I just started shaking all over. All the time Richie was encouraging me and saying loving things. I wasn’t really very responsive at the time, but it meant a lot and it was all slowly trickling through my brain the whole time. Now even the supported squatting left my legs feeling extremely tired and I felt wobbly on my feet. I know I thought a couple of times that I just wanted them to give me a c-section so it could all be over. At some point I said to Amy that I couldn’t do it any more. She told me I could. Then I said I didn’t want to do it any more, and she said that that wasn’t the same thing. Those words really stuck in my brain.

By about 11am, because I was so exhausted and things were moving so slowly, it was decided that I needed an IV with some electrolytes to help me out. By this stage I hadn’t eaten in 14 hours, and the doctor was concerned that I wouldn’t have the energy to keep pushing. Although I wasn’t fully aware of it at the time, apparently the IV made a huge difference in perking me up. I think it was about this stage that I made a conscious decision to not look at the clock again or think about time. I stopped even thinking about the end result of all this- for now there were only contractions and pushing and overwhelmingly intense feelings of all kinds. I couldn’t think of anything beyond that and I knew that being impatient for it to end would only make things harder for me.

So we continued like this for ages. The baby’s heart was monitored frequently to make sure he was holding up okay. Everyone seemed very impressed at how well his little heart was handling things, and it seemed to have effected the doctor’s decision to let me keep pushing. Eventually when Dr Gülnihal examined me she said she could feel the baby’s head. During contractions nurses or the doctor would look and I kept hoping someone would tell me they could see the head, but nothing. Richie says at one point Amy and Dr Gülnihal were talking to each other and looking at him, and they were having a look at his head shape because our large-headed baby just was not moving down!

RICHIE: By now, Kim was so tired that pushing lying down was more comfortable, just because there was no weight on her legs and she could relax completely between contractions. While they tried some hard pushes in this position, the doctor thought that in between pushes the baby’s head was drifting back up, since there was no gravity to keep it down, so she asked Kim to stay standing for a while. Kim pushed for about an hour, then the doctor checked again at about noon, and then Kim pushed for another hour again. As the morning went on I could tell that the doctor and Amy seemed to be getting more concerned.

Eventually though, gravity did its work and all those standing-squats paid off. I was told it was okay to lay down now if I wanted because the baby had moved down enough that laying down wouldn’t make him move back up after pushing. I took rests on the bed with my legs in the stirrups, sleeping strange sleep between contractions. At one stage, while I was half dozing, Amy told me that Dr Gülnihal was back and in her scrubs, which meant that something was finally happening. It was encouraging!

RICHIE: Kim was obviously exhausted now, and I can’t say that the nurses were making things much easier. They weren’t used to active births, which caused some problems, added to the communication difficulties of the language barrier. If it hadn’t been for Amy it definitely would have been a much worse experience, and I think it probably would have gone to a c-section.

Now with each contraction I was pushing as long as possible, sometimes four big pushes for each contraction. Amy and Richie were holding my hands and holding my head up to help me. More pushing and more pushing. Dr Gülnihal gave me the option, via Amy, of having an episiotomy, because I was likely to tear and it would make things move a bit faster. At first I was hesitant, but a contraction or two later she asked me again and I agreed. She said that she wouldn’t do it straight away though, and would wait until it looked like a tear was inevitable without it. So, after pushing and pushing, I had the episiotomy because the baby’s head was just too big!

RICHIE: Each time Kim was examined, I could see what was happening better than she could. With each push the doctor was trying to help the baby’s head down, and I could judge from her hands how far was left to go. Very, very slowly I could tell that he was making his way down. Kim felt much more pain after some pushes, which Amy said was due to the head moving down into a different position, and coming up against a new tight spot, which at least meant progress.

While I pushed, Richie was telling me that his head was 20% out, 40% out, etc., and that was really motivating for that final painful bit. Then his head was out, then the rest of him was out. I wasn’t even fully aware that he was all the way out, until he was put on my chest. There he was, all purply-looking, crying and amazing! I was laughing and crying and holding him and Richie kissed me. What a moment! Thinking about it now makes me teary-eyed!

Just yesterday, we went back to the doctor for a check-up. She said that, after full dilation waiting for 1 hour is normal, so a 5 hour wait is really exceptional. She said that after about 4 hours she was thinking of doing a caesarean, but because Amy was there she felt confident enough to wait another while, and fairly soon after that she could finally see some real progress being made, so it seems that it was a very close thing.

So, it was without a doubt the hardest thing I’ve ever done, but after many gruelling hours, our strong little son made it into this world and I’m so proud and happy that we did it and he’s here with us now!

Read Full Post »

Zoe, Mine, Johannes ve Ella’nın Doğum Hikayesi

Blogumuzda hem DOUM ailelerinin hikayelerine hem diğer ailelerden gelen hikayelere, hem olumlu hem olumsuz, hem normal hem sezaryen doğum hikayelerine yer veriyoruz.  Bu nedenle hikayeleri aşağıdaki gibi kısaca işaretliyoruz.  Böylece hangilerini okumak istediğinize önceden karar verebilirsiniz.

Hastanede, suda, doulalı, doğal doğum.  2. bebek.

Dr: Kübra Taman

Doula: Nur Sakallı

DOUM ailesi: Evet

Kızım Zoe’nin hikayesi çok güzel bir sürpriz ile başladı. Büyük kızım Ella 16 aylıkken tekrar hamile olduğumuzu öğrendik. Biz henüz hazır mıydık bilmiyordum ama kızım gelmeye hazırdı. Şaşırdık, biraz korktuk, heyecanlandık ve bir yandan da çok sevindik.

Ella’yı normal, epidüralsiz, epiziyotomisiz, damar yolum bile açılmadan, hastane kıyafeti bile giymeden, yani hiçbir müdahale olmadan dünyaya getirdim. Çok güzel bir doğum olmuştu. Ella’nın doğumunun hemen sonrasındaki anlarda mutluluk ve aşk hormonlarının etkisi altında eşim Johannes ve ben ona aşık olmuştuk.  İkinci doğumumun da ilki ile aynı olmasını istiyordum. Bunun gerçekleşmesi için aynı doktoru (Dr. Kübra Taman), aynı doulayı (Nur Sakallı), aynı hastaneyi (Amerikan Hastanesi) ayarladık ve aynı doğum planının üzerinde ufak bir iki değişiklik yaptık. Kafama takılan tek birşey vardı. Acaba bu sefer o aşk dolu ilk anlara Ella’yı nasıl dahil ederdim? Kardeşinin geldiği o büyülü anları o da hissedebilir miydi? Acaba onun da doğumun bir parçası olması mümkün olur muydu? Sonra DOUM’da “Birthing from Within” eğitiminde bir video çıktı karşımıza. “What Babies Want” diye bir belgeselin son sahnelerinde evinde suda doğum yapan bir kadının arkasında eşi ona sarılmış, havuzun içinde büyük kızı da var. Bebek doğduğu an ablası da o sevgi yumağının bir parçası oluyor ve çok tatlı bir şekilde “hello baby” diyerek kardeşini karşılıyor. Bu sahne beni çok etkiledi. Düşündüm ki, eğer doğumum bu kadar sakin ve huzurlu olabilirse, hatta suda doğurabilirsem, o zaman belki Ella da kardeşinin doğumunda bulunabilir. Böylece yeni bebeğimizi ailecek karşılayabiliriz. Doktorum Kübra hanım’a biraz çekinerek sordum, acaba suda doğum hakkında ne düşünür diye. Almanya’da çalışırken pek çok kere suda doğum yaptırmış olduğunu söyledi. 15 senedir Türkiye’de daha yaptırmamıştı, ama eğer ben istersem yapabileceğini söyledi.  Benim ilk doğumumda da birlikte olmamız, beni ve Johannes’i iyi tanıyor olması, bunun ikinci bebeğimiz olması, ilk bebeğimizi yakın zaman önce doğurmuş olmam, bebeğin başaşağı duruyor olması ve çok büyük olmaması gibi nedenlerden dolayı suda doğum için çok uygun bir hamile olduğumu söyledi. Doktorum hastane ile görüştü ve hastane, odama havuz koymamıza ok verdi. Çok heyecanlandım! Birkaç gün sonra beni Amerikan Hastanesinden çok şeker bir hemşire aradı ve suda doğum yapacağım için ve bu konuda fazla bir bilgileri olmadığı için bana nasıl yardımcı olabileceklerini sordu. Havuzu bizim getireceğimizi, sadece odada ona bir yer ayarlamak, şişirmek ve su doldurmak/boşaltmak konusunda yardım isteyeceğimizi söyledim. Bizi havuzumuz ile beraber hastaneye çağırdılar. Doulamız Nur, Johannes ve ben gittik, bizi çağıran baş hemşire ile buluştuk. Teknik ekip geldi, havuzu 8 dakikada şişirebiliyormuşuz dedi. Su doldurmak için hortum ayarladılar. Çok tatlı sohbet ettik. Doğum planımı istediler. Herşey tamam dendi. Ne zaman doğum başlayacak olursa beni bekliyorlardı artık. Hastaneden hiç beklemediğim kadar destek gördüğüm için içim çok rahattı, artık hamileliğimin sonlarının tadını çıkarıp, doğumun başlamasını bekliyordum.

39. haftayı tamamladığım 5 Şubat gecesi bir türlü uyuyamadım ve kendimi evi düzenlerken bir yandan da hastane çantaları yaparken buldum. Ertesi sabah uyandığımda farkettim ki nişanım gelmiş. Hemen doktorumuzu, doulamızı aradık. Anladık ki doğum yakın, bugün de olabilir, bir hafta sonra da. Zaten geçen haftadan ayarlanmış doktor randevumuz vardı o gün öğleden sonra, gidip anlayacaktık durum nedir. Johannes işe gitti. Annem geldi. Ella, annem ve ben dışarı çıktık. Ben manikür/pedikür olurken, annem Ella ile parkta oynamaya gitti. Manikürümün ortasında telefonum çaldı. Telefonda soğuk bir ses, “Ben Amerikan hastanesinin baş hekim yardımcısı, bilmemkim bey, sizi suda doğum isteğiniz üzerine arıyoruz. Nasıl ve kimden böyle bir izin aldığınızı biz tam anlayamadık ama bir yanlış anlaşma olmuş. Bizim hastanemizde suda doğum ile ilgili yeterli tecrübemizin olmaması nedeniyle size bu isteğiniz doğrultusunda destek veremeyeceğiz. vs. vs.”  Panik modunda hemen Johannes’i aradım ve durumu anlattım. İki aydır ben suda doğum yapacağım diye düşünüyorum, doğum planlarımı yazıyorum, herşey, herkes hazır zannediyorum, içim rahat artık doğum oldu olacak ve böyle bir telefonla aniden bütün planlarımız suya(!) düşüyor. Johannes doktorumuzu aramış ve durumu anlatmış. Kübra hanım, Acıbadem’de de yapabilirim doğumu eğer onlar suda doğuma izin veriyorlarsa demiş. Johannes işten döndü, Ella’yla beni aldı ve Acıbadem Fulya’nın yolunu tuttuk. Yolda Ella öğlen uykusuna daldı. Hastaneye vardığımızda biz Ella ile arabada beklerken Johannes içeri girip doğum odalarını gezdi. Doğum katının başhemşiresi ile tanıştı. Suda doğum için ok aldı.

Hastaneden ayrılıp doktor randevumuza gittik. Doktorum, rahim ağzı biraz yumuşamış ama açılma yok, bugün olmaz doğum, birkaç günü bulur dedi. Sakinleştik böylece, biraz daha zamanımız vardı. Nişantaşı’nda alışveriş yaptık. Akşama 4. Levent’te snowboardcu arkadaşlarımızın evine yemeğe davetliydik. Bir önceki gün Johannes’in abisinin karısı doğum yapmıştı. Nişantaşı trafiğinde arabadan onlarla görüntülü skype yaptık. Bir günlük bebeklerini gördük. Kendi bebeğimizi düşünüp heyecanlandık biraz. Arkadaşlarımız Can ve Serra’nın evine geldik. İsveçli snowboardcu pro rider Jonas Karlsson da oradaydı. Onunla biraz muhabbet ettik. Snowboard kitaplarına baktık. Tam yemek yemeğe başlamışken, karnımın alt tarafında daha önce hissetmediğim kadar güçlü iki tekme hissettim. Birkaç saniye sonra suyum geldi. Arkadaşlarımın panik ve şaşkınlık dolusu bakışları arasında sakin ve çabuk bir şekilde önümdeki avokadolu salatayı yemeye devam ettim, şarabımı yudumlayarak. Bu enerjiye ihtiyacım olacağını biliyordum. Geçen doğumumda da önce suyum gelmişti, ve 6 saat sonra doğurmuştum. Saate baktım 20:15, içimden 4 saat sonra bambaşka bir dünyada, labor-land’de olacağımı geçirdim. O zaman bilmiyordum ama 4 saat sonra bebeğime kavuşmuş olacaktım.

Hemen bütün doğum takımımızı doktorumuzu, doulamızı ve annemi aradık. Eve gidip biraz orada dalgaların başlamasını beklemeye karar verdik. Eve geldik, hemen arkamızdan annem de geldi. Annem’in doğum sürecindeki görevi Ella ile ilgilenmek ve mümkün olduğu kadar doğum sırasında onun bizim yanımızda olmasını sağlamaktı. Annem Ella ile odasında oyun oynuyordu.  Duşa girdim, çıktım. Hastane çantalarını tamamlamaya çalışırken ilk dalga geldi. Johannes köpeğimiz Mo’yu yürüyüşe çıkardı. Johannes 20 dakika sonra eve döndüğünde dalgalar 5 dakikada bir geliyordu ve yoğunlaşmaya başlamıştı. Hastaneye gitmenin vakti gelmişti. Aslında içimden evden hiç çıkmak gelmedi. Ella’yı bırakmak hele hiç istemedim. Ama şimdilik evde beklemesi daha iyi olur diye düşündük. Keşke hiçbiryere gitmek zorunda kalmadan, hemen buracıkta doğurabilseydim diye geçirdim içimden. Johannes arabanın arkasından Ella’nın koltuğunu çıkarmış, yastıklar, örtüler ve havlular ile çok güzel hazırlamıştı. Ellamı ve annemi onlardan güç alarak kocaman öptüm ve yola koyulduk. Johannes radyoyu açıp kanal değiştirirken “Careless Whispers” çalmaya başladı ve dur dedim, tam bunun gibi romantik, yavaş birşeyler dinlemek istedim. Joy fm müzikleri bana o anda daha iyi gelemezdi. Johannes bütün yol boyunca elimi tuttu. Karanlık yollarda, romantik müzik ve sokak lambalarının mum ışıkları gibi üzerimdeki sunroof’tan geçişlerini seyretmek o kadar güzeldi ki. Istediğim gibi sesler çıkartabiliyordum, istedigim gibi hareket edebiliyordum dalgalar geldiğinde. Hatta bir ara bütün bu olaydan zevk bile almaya başladım diyebilirim. Johannes “orgazm mı oluyorsun yoksa?” diye sordu bir ara şakayla karışık. Sanki doğum sesleri orgazm sesleri ile karıştı bir an için. Sonra pat diye birkaç saat önce önünde durduğumuz Acıbadem Fulya hastanesinin acil girişinin önündeydik. Bu sefer de arabadan hiç çıkmak gelmedi içimden. Ama doğum havuzum biryerlerde beni bekliyordu. Dişimi sıkıp çıktım arabadan. Hastanenin giriş kapısında doktorum Kübra hanım ve doulam Nur bekliyorlardı. Doktorum hemen beni acilde muayene etti. Saat 22:30’da 7 cm açılmıştım bile. Tekerlekli bir yatakta dört ayak üzerinde odama çıkarıldım.

Odamda geçirdiğim bir, bir buçuk saatten kesik kesik sahneler hatırlıyorum sadece. Dalgalar oldukça yoğun ve neredeyse aralıksız geliyordu. Bir süre tuvalette oturdum. Sonra duşa girdim. Üzerimden akan suyun sıcaklığı, basıncı ve sesi çok iyi geliyordu. Duşta tutunabileceğim bir kol buldum ve oraya asılıp çömeldiğimi, sallanarak nefesler alıp verdiğimi, sesler çıkardığımı hatırlıyorum. Saat 23:30 gibi havuzumuz hazırlanmıştı, artık doğum odasına geçme zamanı gelmişti. Yürüyerek kapısının üzerinde ‘labor room’ ve ‘sancı odası’ yazan bir odaya girdik. ‘Sancı odası’ ne kadar kötü bir isim bu oda için diye düşündüm kapıdan girerken. Havuza ilk girdiğimde çok sıcak geldi. Alışmam biraz zaman aldı. Kendimi suyun içinde oradan oraya attığımı hatrlıyorum. Sonra Johannes bana havuzun dışından, arkamdan sarıldı. Bir iki dakika sonra cok rahatladım, gevşedim. Suyun içinde kendimi hafif ve özgür hissediyordum. Suyun kaldırma kuvveti sanki bütün vücuduma masaj yapıyor, o an için vücudumun alması gereken en iyi pozisyonu bulmamda yardımcı oluyordu. Dalgalar arasında, kendimi tamamiyle bırakabileceğim, sanki hersey bitmiş gibi, hatta uyuyabileceğim kadar sakinleştiğim, çok tatlı gelen birkaç dakika oluyordu. Arkamda Johannes’in olması bana güç veriyordu. Saat 12’ye yaklaşırken doktorum artık yarım saat kaldı dedi. Johannes hemen Ella ve annemi arayıp gelmelerini istedi, ama Ella bu saatte tabi ki uyumuştu. Bu saatten sonra uyanıp yanımıza gelmektense, uyumasının ve sabaha yanımıza gelmesinin daha doğru olacağına karar verdik. Loş, sessiz, geniş, kocaman pencerelerinden gökdelenler gördüğüm odamda sadece Kübra hanım, Nur, Johannes, ben ve kapının orada benim göremediğim bir yerlerde bir iki hemşire vardık. Bebeği itmeden önceki son dinlenme arasında kardeşim Aylin odaya girdi, biraz çekinerek. Gel, gel yanıma dedim. Kardeşim yanıma geldi ve kocaman, sevgi dolu bir öpücük verdi ve hemen çıktı dışarı tekrar. O öpücük bana öyle bir güç vermiş olacak ki, bebeğim geliyordu artık.

Doktorum hemşirelere çocuk doktorunu çağırma zamanı geldi dedi. O hemşireler dışarı çıktılar. Doktorum kendimi rahat bırakmamı söyledi. Doulam da içinden geçmesine izin ver bebeğinin dedi. Onların bana verdiği güven ve destek ile sadece vücudumu diniyor, her nefeste biraz daha içime dönüyordum. İlk ıkınma hissi gelince biraz şaşırdım ve korktum, o an gerçekten çok duygu, acı, yaşam yüklü bir an. Geceyarısını beş dakika geçiyordu. İkinci ve üçüncü nefeste bebegimin önce başı ve sonra vücudu içimden kayarak çıktı. İnanılmaz bir duyguydu. Doktorum bebeğimi sudan çıkarıp gögsümün üzerine koydu. O ilk görüntüsünü hiç unutmuyorum. Birlikte birkaç dakika geçirdik. Johannes göbek bağını kesti. Kızımla kavuştuktan sonra o loş, sessiz ortam birden hareketlendi. Etrafta birsürü yabancı insan belirdi. Çocuk doktoru bebeğimi ona vermemi istedi. İstemiyordum vermek. Vermem dedim birkaç kere, biraz daha tuttum onu üzerimde, bir daha istedi doktor, ancak babasına veririm dedim ve Johannes’e verdim. Johannes onu tutarken ilk kontrollerini yapmışlar. Dünyaya sakin, huzurlu, sessiz gelen kızımı ağlatmaya çalışmışlar. Havuzdan çıkıp doğum yatağına uzandım. Bu sırada bütün doğumu kaçıran fotoğrafçımız Aslı geldi odaya. Johannes bebeğimizi tekrar üzerime koydu. Aslı fotoğraflarımızı çekti. Ufacık bir yırtık olmuş, doktorum onu dikti. Plasenta’nın gelmesini bekledik. O da gelince bebeğimizle beraber odamıza gittik. O gece Ella’dan ayrı kaldığımız ilk geceydi. O gelemediği için biraz buruktu içim ama onun sayesinde istediğimiz gibi sakin ve huzurlu bir doğum yapabilmiştik. Sabahın erken saatlerine kadar aşk hormonları ve adrenalin’in etkisiyle bebeğimizi hayran hayran seyrettik. Johannes bir iki saatlik uyku ile eve gitti Ella daha uyanmadan. Ella uyanınca onu hazırlayıp annemle beraber hastaneye geldiler sabah erken. Zoe’ye ilk sarılışını, ona gülüşünü, bana bakışlarını hiç unutmayacağım. Bir anda abla oluverdi benim küçük kızım. Zoe şimdi bir aylık ve hala ağlamadı diyebilirim. Doğduğundan beri sakin, huzurlu ve mutlu Ella’nın küçük kardeşi, benim su bebegim, Zoe. 🙂

Read Full Post »

Yavuz ve Sedef’in Doğum Hikayesi

Blogumuzda hem DOUM ailelerinin hikayelerine hem diğer ailelerden gelen hikayelere, hem olumlu hem olumsuz, hem normal hem sezaryen doğum hikayelerine yer veriyoruz.  Bu nedenle hikayeleri aşağıdaki gibi kısaca işaretliyoruz.  Böylece hangilerini okumak istediğinize önceden karar verebilirsiniz.

40 yaşında annenin hastanede çok hızlı doğal doğum hikayesi

Dr: Arzu Çağdaş

DOUM ailesi: Evet

O bir sürprizdi. Yani tam bir hediyeydi. Planlamadık, programlamadık. Belki içimizden geçirdik keşke bizim de olsa diye ama üzerine düşmedik, uğraşmadık. İşin tılsımı bozulmasın, doğal olsun, kaderi olsun diye diledik. Ve Allah gönlümüzün sesini duydu. Öyle bir hediye hazırladı ki, hayal etsek, sipariş versek, bu kadar özelini, bu kadar güzelini bulamazdık.

İlk kalp atışlarını dinlediğimiz anda kalbimizi çalmıştı bile… Hiç sorun yaratmadı, Ne midem bulandı, ne yorgun düştüm, ne aşırı kilo aldım. Vücudum onunla daha güçlendi, cildim daha güzelleşti, moralim, enerjim tavan yaptı… Bana iyi geldi. Ne de olsa bir erkek,  belki de annem bana hazırlansın, öncesinde daha da güzelleşsin istedi.

Ne zaman dünyaya geleceğine o karar verdi. 40 yaşında bir anne adayı olarak normal doğumu tercih etmem İstanbul’daki pek çok doktor için bir “çılgınlık”tı. Nasıl yani, 40 yaşında sağlıklı bir anne olarak, hangi cüretle normal doğumu tercih edebiliyordum. Bu ne biçim anormallikti? Madem 40 yaşındaydım, haddimi bilip, kendimi onların ellerine teslim etmeli, doğal yolları elimin tersiyle reddetmeliydim. Tabii onları değil yine iç sesimi dinledim. Bu nedenle “sosyetik” doktorlarımı değiştirdim.  Paramı kazanmak yerine güvenimi kazanmayı başarmış bir doktorla, Sevgili Arzu Çağdaş ile yoluma devam ettim.

Günlerden cumartesi 41.hafta içindeyim. Son kontrollerimden biri için doktoruma gittim. “Salı’ya kalmaz gelir” dedi. Yanımda eşim de var. O sıralarda Bakü’de çalışıyor. Bizimkinin ne zaman geleceği belli olmadığı için işten aldığı izinlerini doğuma denk getirme telaşı yaşıyor.. Doktoruma soruyor, “Ben Pazartesi-Salı gidip geleyim mi” diye. Arzu hanım gayet sakin, “gitmeyin” diyor. zira bu veledin ne zaman geleceği belli olmazmış. Madem öyle hadi o zaman bari yakındaki Akmerkez’e gidelim diyoruz. Ben saçımı yaptırırım, eşim de biraz alışveriş yapar diye düşünüyoruz. Kuaförde saçlarım yıkanıyor, fön çekiliyor tam ayna tutma safhasında sancılarım başlıyor, kıvranıyorum. Oturduğum yerden kalkamıyorum. Hemen eşimi arayıp, “hadi beni hastahaneye geri götür” diyorum. Otoparka inmekte epey zorlanıyorum. Eşim beni zar zor arabanın arkasına yatırıyor. Kıvranıp duruyorum ve sancılar fark etmediğim kadar çığlık atmama neden oluyor. Bu detayları sonradan eşim anlatıyor. Tıpkı filmlerdeki gibi ben arkada, eşim direksiyonda, dörtlüleri yakmış son sürat hastahaneye gidiyoruz. Yoldan geçenler bize bakıyor, yol veriyor, hatta bir adamın arkadaşına “kadın doğuruyor” diye seslendiğini duyuyorum…

Acile girdiğimizde personel hiç de acil bir durum yokmuş gibi davranıyor. Hemşire beni 4.kata çıkarıp non-stres test yapmaya çalışıyor. “Çok sancım var” diyorum ama anlamıyor.  Hala test için bana yatıp uzanmamı söylüyor. Sonuçta telefonda doktoruma “ilk doğum, onun paniği ile hastanız epey bağırıyor” diye bilgilendirme yapıyor. Arzu hanım yakında oturduğu evinden çıkıp, beni sakinleştirmek için 10 dakika sonra geliyor ve kontrol ediyor. Görüyor ki doğum çoktan başlamış, 4 cm açılma olmuş. Yani o yaşadığım sancılar doğumun üçüncü aşamasındaki sancılar. Ağrı eşiğim çok yüksek olduğu için öncü sancıları dikkate almamışım bile…

Hemen doğumhaneye indiriyorlar. Eşim de o sırada üstüne bir önlük geçirip benim sedyenin arkasından doğumhaneye giriyor. Zaten onu kimsenin gördüğü filan da yok. Bu sırada eşim kulak misafiri oluyor, bir başka doktor telefonla diğerlerine “gelin, normal doğum var” diye haber veriyor, zira birazdan alışık olmadıkları bir “şov” başlayacak! Sağlık görevlileri tahmin edemeyeceğiniz kadar şaşkın. Nasıl yani şimdi normal doğum mu olacak, nasıl olacak, ne yapacağız endişesi içindeler. Bir türlü senkronize olamıyorlar. Sancılarım zirve yapıyor ve bizim ki artık iyice gaza basıyor. Onun hızına yetişmekte zorlanıyorlar. Biri bana hala o sırada epidural yapmaya çalışıyor. Elimin tersiyle itiyorum. Bir diğeri doğum yatağında bacaklarımı koymam için gerekli olan ayaklıkları açamıyor. Sonunda “bırakın beni” diyorum. Eşimin dediğine göre o sırada bir yandan adamları azarlayıp, diğer yandan doğum yapmaya çalışıyormuşum. Sonuçta bir tanesi dayanamayıp “ikinci doğumunuz mu” diye soruyor. Sert bir şekilde “hayır, ilk doğumum” diyorum. İnanmakta zorluk çekiyor. Israrla bu kez “kaç yaşındasınız” diye soruyor. Daha da sert bir şekilde “size ne” demeyip, “40 yaşındayım” diye gayet net cevap veriyorum. Eh, bu kadarı da olmaz dercesine “tüp bebek mi” diye son kez şansını deniyor. Ve ben de üstüne basa basa “normal hamilelik” diyorum. Ve adam nihayet pes ediyor. 40 yaşında bir kadının normal yolla hamile kalabileceğini ve bu hızda normal bir doğum yapabileceği gerçeğini kabullenmek zorunda kalıyor.

Oğlumla müthiş senkronize şekilde çalışıyoruz. Gerçek bir ekip gibi birbirimizin hareketlerini hissediyoruz. Birinci ıkınmada çok bağırıyorum, doktorum “enerjini bağırmak için değil, ıkınmak için kullan” diyor. Ne kadar akıllıca… İkinci de bir kez daha deniyorum… Ve bir kez daha ama bu kez var gücümle ıkınıyorum onu dünyaya salabilmek için… Sanki o değil, benim canım içimden dışarı çıkacak gibi… Eşimin tarifine göre ağzında bir çalı parçasını delicesine dişleyip, doğanın ortasında, doğa üstü bir azimle doğum yapan kızılderili kadınlara benziyorum…  Ve geliyor… Güçlü bir haykırışla odayı çınlatıyor… Çığlıkları benim gözyaşlarımla karışıyor… Ağlayan çocuk iyidir, sağlıklıdır diye okumuştum, dolayısıyla artık gayet mutlu, huzurlu ve yorgun yatağa kendimi bırakıyorum. Doğum sonrası yapılan testler sırasında bizim oğlan nefes almaksızın avazı çıktığı kadar ağlamaya devam ediyor…  Sonra usulca Yavuz’u göğsüme koyuyorlar. Ve  bir mucize daha gerçekleşiyor. Minicik bedeni göğsüme değer değmez, o çılgın çığlıklar bıçak gibi kesiliyor. Canhıraş ağlayan bebek, göğsümde huzurla uzanan bir yavruya dönüşüyor. Eşim elimi tutuyor, gözleri dolmuş, bu muhteşem anın büyüsünde bizi seyrediyor. İkimiz de artık biliyoruz, hayat bizim için bir daha asla eskisi gibi olmayacak… Her şey daha anlamlı, daha güzel olacak… Hediyemiz kucağımızda yepyeni bir hayata merhaba diyoruz…

Sedef Kabaş

Read Full Post »

Nevra’nın Doğum Hikayesi

Blogumuzda hem DOUM ailelerinin hikayelerine hem diğer ailelerden gelen hikayelere, hem olumlu hem olumsuz, hem normal hem sezaryen doğum hikayelerine yer veriyoruz.  Bu nedenle hikayeleri aşağıdaki gibi kısaca işaretliyoruz.  Böylece hangilerini okumak istediğinize önceden karar verebilirsiniz.

Doulalı, hastanede kolay bir doğal doğum.  Aile 37. haftada  doğum planlarını değiştiriyor, yeni bir doğum ekibi kuruyor

Dr: Gülnihal Bülbül

Doula: Şaylan Yılmaz

DOUM ailesi: Evet

9 eylül cumartesi sabahı 4 gibi dalgalar gelmeye başladı.Ama ben onları hazırlık kasılmaları sandım:))Çünkü daha önce hiçbir şey hissetmemiştim ve beni hiç zorlamıyorlardı.9 buçukta uyandım.10 buçukta eşim uyandı.Güzelce kahvaltımızı ettik.Ondan sonra ona hafif sancılar hissettiğimi söyledim.Saat tutmaya başladık.Düzensiz kasılmalarım vardı.Zaten 2 buçukta da doktorumuzda randevumuz vardı.Doktor muayene sonucunda doğumun başlamıs olduğunu 2 cm açılmam olduğunu söyledi.Ama hiç telaş yapmamamızı eve gidip dinlenmemizi doğumun bugün, yarın, 3 gün sonra bile olabileceğini söyledi.Ben ise içten içe o akşam doğuracağımı hissediyordum.Zaten kızıma da bir gün öncesinde artık tamamen hazır olduğumu gelebileceğini söylemiştim.Hemen dinledi annesini:))Eve döndük hastaneye götüreceğimiz herşeyi (pilates topumuz, eğitim notlarımız dahil)hazırladık.Akşam kızkardeşimin oğlunun doğumgünü partisi vardı bir yandanda oraya hazırlanıyoruz ben kek ve çikolata topları yapıyorum.Saat 6 da dalgalar 7- 8 dakkada bir gelmeye başlayınca doktorumuzla konuşup hastaneye gitmeye karar verdik.Yolda dalgaların arası biraz açılmaya başladı.Evde herşey daha hızlı gidiyordu oysa ki.Hastaneye varıp nst çektirdik.Nst yi çektirdikten sonra hastaneye yatmadan çıkıp dolaşalım dedik zaten doktorumuz ve dulamız henüz gelmemişti.Çıkıp 1 saat kadar hastane etrafında yürüyüş yaptık.Sonra odamıza geçip dulamızla çalışmalara başladık.Saat 8 buçuk olmuştu.Dalgalar gelince pozisyon alıp dalgayı atlatıp sonra normal yaşama devam ediyorduk.Masajlar yaptık,duşa girdik,pilates topuyla çalıştık.Eşimle son başbaşa yemeğimizi yedik.Dalgaları atlatmak hiçte zor değildi.Zaten geldiği gibi gidiyordu.10 gibi suyum geldi.Suyum geldikten sonra sancıları biraz daha şiddetli hissetmeye başlamıştım.Doktor 11 buçuk gibi muayene ettiğinde tam açıklığa ulaştığımı söyledi.Hepimiz doktorum bile çok şaşırmıştı.Bu kadar çabuk ilerleyeceğini düşünmemiştik.Zira herşey yavaş ilerliyordu.Hatta doktorum doğumun sabahı bulabileceğini düşündüğünü itiraf etti sonradan.Hatta ben dulama söylerken hissetmiştim ve birazcık moralim bozulmuştu.Evet tam açıklığa ulaşmıştım ve benim aklımdan epiduralin e si bile geçmemişti ki doğum öncesinde doktoruma açık bir kapı bırakmıştım epidural ihtiyacı hissedersem alabileceğimi bu konuda çok katı olmadığımı söylemiştim.çünkü neler yaşayacağımı tam kestiremediğim için biraz korkuyordum.Doğumhaneye yürüyerek indim:))Doktorum istediğim pozisyonda ıkınabileceğimi söyledi ben klasik pozisyonu tercih ettim.Sanırım yorgunluktan yatarak itmeyi tercih ettim.Yarım saat kırk dakika arasında da kızımı kucağıma aldım.5-6 kez ıkınmam gerekti yanılmıyorsam.Tek üzüldüğüm nokta epizyotomi olmam gerekti.Doktorum kesmezsek kontrolsüz yırtık olabileceğini söyleyip benim fikrimi sordu bende yapalım o zaman dedim.Dikiş kısmı doğumdan daha zordu benim için.İyileşme sürecinde de 1 hafta kadar zorladı beni.Detaylara inecek olursak.Hastaneyle önceden konuşup doğum sürecinde benim isteklerime saygılı olacakları garantisini ve güvenini aldım ki dalgalar sırasında aynı evimdeymiş gibi rahat ettim.Kimse gereksiz yere odama girmedi.Odada doğum koçum ve eşimle beraber çok güzel atlattık dalgaları. Gereksiz yere muayene edilmedim,nst ye bağlanmadım; lavman ,suni sancı hiçbiri teklif edilmedi.Hatta odamda hemşire görmedim desem yeridir.Tamamen kendimle ve kızımla içiçeydim.Doğumhane de doktorum sayesinde tam istediğimiz bir ortama dönüştürüldü .Işıklar kısıldı,sıcaklık ayarlandı.Beni rahatsız edecek konuşmalar gürültüler insan kalabalığı yoktu.Hatta çocuk doktoru Eylül doğduktan ben onu kucağıma aldıktan sonra geldi.Hemen kontrolleri hızlıca yapılıp tekrar kucağıma verildi.Göbek kordonumuz akım durduktan sonra kesildi.Ben hemen emzirdim kızımı.O da bu işin ustasıymış gibi gayet güzel yapıştı mememe:))Kucağıma verildiği o ilk anı unutamıyorum.Islak, yumuşacık ,küçüçüktü kızım.Biz doğumda yalnız olmayı tercih ettik.Ailelere doğum olduktan sonra haber verdik.Biraz kızdılar ama yalnız olmak kolay konsantre olmamı sağladı.Etrafımda endilşeli gözler yoktu. İnsan o durumda çok kolay etkilenebiliyor etrafındaki insanlardan,kurdukları cümlelerden.Gittiğimiz doğum kursunda öğrenmiştik bunları.İyi ki de öğrenmişiz,iyi ki de gitmişiz kursa.Çok büyük faydasını gördük.Özellikle eşimin doğuma bakışı değişti.Öncesinde doğum lafı geçtiğinde bayılacak gibi olurken benimle beraber bütün süreci yaşadı.Çok yardımı oldu.

Doğumun her anı önceden planladığım şekilde gitti hiçbir olumsuzluk yaşamadım.Çok kolay bir doğum oldu benimkisi.Dalgaları aşmak hiçte zor değildi.Kızımla aramdaki iletişim hiç kopmadı.Doğumun öncesinde, doğum anında ve sonrasında aramızda mükemmel bir iletişim vardı.Kızımla beraber çalıştık.

Son olarak şunu söylemek istiyorum.37.haftada doktorumu değiştirip kendime tamamen yeni bir ekip oluşturdum(yeni doktor,yeni hastane ve doğum koçu).Planladığım doğumdan vazgeçmedim ve ödülü çok güzel oldu.Harika bir doğum yaşadım.Korkulcak hiçbir şey yok kendinizi hazırladığınızda herşeyin bilincinde olduğunuzda herşey çok güzel.Doğumun ertesi günü arkadaşlarıma bugün tekrar doğum yapabilirim diyordum bu düşüncem hala geçerli.

Read Full Post »

Ters duran bebek nasıl döner?

Fotoğraf hayran olduğum ebe Naoli Vinaver Lopez’den alınmıştır.

İlk hamileliğimde ters bebek döndürmekle ilgili topladığım bilgileri ve tecrübelerimi burada paylaşmıştım.  İkinci bebeğim 40. haftaya kadar bir ters bir düz döndüğü için bunlara ekleyeceklerim birikti 🙂

Bebeğin son dakikaya kadar başaşağı pozisyon almaması 2. ve daha sonraki hamileliklerde daha sık görülüyor.  Benim amniyotik sıvım çoktu.  Kocaman bir bebeğim olmasına rağmen karnımda rahatça dönebiliyordu.  Bu resmen 40. haftaya kadar sürdü!  Bebeği annenin çabalarıyla döndürmek için genelde 34-36. haftalar arası öneriliyor.  Ama ben bu süreçte bebeği 36-42. haftalar arası pozisyon alan, doğduğu güne kadar ters bekleyip son anda dönen o kadar çok anne ile karşılaştım ki (sanal olarak…).  Havuz gibi olan karnımın içinde 39-40. haftalarda bebeğim haftada 6-7 kere pozisyon değiştiriyordu.  Ben de onu merakla takip etmekte elimle bebeğin pozisyonunu anlama konusunda uzmanlaştım.  Bu aşamada tabii oldukça da endişelendim.  Aslında bulunduğum yerde bebeğimi ters olarak doğurma imkanım da vardı.  Ama ben yine de bir miktar endişeleniyor, dönmesini istiyor, başaşağı pozisyon alırsa doğumun daha kolay olacağını düşünüyordum.

İşte bu yüzden bildiğim yöntemlerin çoğunu denedim ve şu sonuca vardım:  Aslında en önemlisi bu konuda rahat olabilmek, endişelenmemek.  Ben bir sürü şey deneyip  (meditasyon, hipnoz, pozisyonlar vs.) bebeğimin dönmesine yardımcı oluyordum.  O ise sabah uyandığımda rahat karnımda bir tur atmış, beni yine kafası yukarda bir şekilde karşılıyordu!  Ta ki ben vazgeçip, ‘tamam ya ne yapalım, ters doğuracağım’ diyene kadar.  Ne zaman ki ben rahatladım, bıraktım, bebeğim pozisyon aldı.  Kabul, kabul, kabul…Zaten doğum tamamen kabul etmek, bırakmak, değil mi?

Daha önce bahsettiğim yöntemlere ilave olarak bu sefer şunları öğrendim:

• Hypnobabies’in bebek döndürme cdsinden çok faydalandım.  Çok rahatlatıcı, yalnız İngilizce. 
• Spinning babies bu konuda çok kapsamlı bir kaynak.  Ama yine İngilizce
• Fiziksel pozisyonlara ek olarak havuzda amuda kalkmak çok tavsiye ediliyor.  Kışın ortasıydı, kapalı havuza da gitmiyorum.  O yüzden denemedim 🙂

Bir de tabii son çare olarak bebeğin doktor tarafından manipülasyonla döndürülmesi yöntemi var.  External version deniyor.  Bu konuda deneyimi olan doktorlar  tarafından, hastanede uygulanıyor.  Aman ha dikkat.  Ciddi bir müdahale bu.  Kendinizin veya deneyimsiz bir sağlık personelinin hastane dışında yapabileceği birşey değil.  Ne zaman uygulanacağı hamileliğinizin gidişatına bağlı.  Zamanlama kritik.  Ne çok geç ne de bebeğin tekrar geri dönebileceği kadar erken olmalı.  Başarı oranı %58.  Türkiye’de uygulayan bir doktor henüz duymadım.  Almanya’da görüştüğüm doktor ve ebelerden anladığım kadarıyla uygulamayı yapan kişiye bağlı olarak yumuşak (ama yine de rahatsız) veya stresli ve zor bir deneyim olabiliyor.  Ben tercihlerime saygılı bir şekilde uygulayacak doktoru buldum ama neyse ki gerek kalmadı.

Bebeğim 40. haftada döndü.  Ben 43. haftaya girerken doğurdum.

Başak Kutlu Atay
Hamile yogası ve doğuma hazırlık eğitmeni
www.do-um.com

Read Full Post »

Ilgaz, Pınar ve Serdar’ın Doğum Hikayesi

Blogumuzda hem DOUM ailelerinin hikayelerine hem diğer ailelerden gelen hikayelere, hem olumlu hem olumsuz, hem normal hem sezaryen doğum hikayelerine yer veriyoruz.  Bu nedenle hikayeleri aşağıdaki gibi kısaca işaretliyoruz.  Böylece hangilerini okumak istediğinize önceden karar verebilirsiniz.

42. haftada doğal doğum, doulanın rolü ayrıntılı olarak anlatılıyor.

Dr: Gülnihal Bülbül

Doula: Şaylan Yılmaz

DOUM ailesi: Evet

12 saattir Serdarla hastanedeydik. Doktorum Gülnihal Bülbül telefon edip bana bir Doula önerdiğinde odada oturmuş aktif doğumun başlamasını bekliyorduk. Hamileliğimin 42. haftasındaydım, geceyarısı suyum gelmişti, gelmişti ama bu kez de sancı yoktu, beklemeye devam ediyorduk. Ve bu durum moralimi bozmaya başlamıştı, hele de çok istediğim normal doğumdan yavaş yavaş uzaklaştığımı düşündükçe. Evet eşim hep yanımdaydı ama doktorum benim profesyonel bir desteğe de ihtiyacım olduğunu sezmiş ki bana Doula önerisiyle geldi. İçimden ‘bilmem ki nasıl olur, tanımadığım biriyle bu kadar özel bir süreci nasıl paylaşırım ki’ derken, hayır demeyi tüm hayatım boyunca öğrenememiş olan ben ‘Tamam’ dedim telefonun diğer ucundaki doktorum Gülnihal Hanıma. Şimdi geriye dönüp baktığımda ‘iyi ki hayır diyememişim’ diyorum. ‘O zaman, ben arayayım gelsin’ dedi Gülnihal Hanım, ‘adı Şaylan.’

Şaylan 1-2 saat içinde hastanedeydi. Kısa bir sohbetten sonra masaj yağlarını tek tek çıkarmaya başladı her birini tanıtarak. Yağlardan biri için doğumun sonuna doğru kullanıldığını söylediğinde ‘kimbilir ne zaman??’ diye düşündüğümü, doğumun çok uzak geldiğini hatırlıyorum. Haklıymışım.

Yağların ardından doping için getirdiği kuru meyve ve kuruyemişler çıktı patlayacak gibi duran çantasından. Belli ki her duruma hazırlıklıydı o çanta.. Hemşirenin katı gıda yeme dediğini ilettim kendisine. Boğazına hayli düşkün olan ben, bu durumdan hiç de memnun değildim… Şaylan için benim moralim herşeyden önemliydi, ben yemek istiyorsam yemeliydim, hemşireden izin kopardı. Doğumun sonlarında artık doğumhaneye gitme vakti geldiğinde bile hala ağzıma cevizler, elmalar tıkıyordu :))

Hemen yağlardan ilkini çıkarıp ayaklarıma masaj yapmaya başladı, bir yandan rahmin akupressür noktasından bahsediyor, ardından doğum sürecinde hormonların savaşını anlatıyordu şevkle.

Saatler geçip de hala belirgin ve ritmik kasılmalarım başlamayınca, benim bozuk plak gibi tekrarlayıp durduğum ‘acaba şu anda sancı var da ben mi hissetmiyorum?’ sorularımı sabırla yanıtlıyordu her defasında.

İlk günün sonunda ortada sancı yok doğum yok, ‘Git evine, biraz dinlen, sabah gelirsin’ dedik.. Ama o bizi bırakmadı.

Gece üçümüz de yatağımıza/koltuğumuza yatıp her an sancılarla uyanabilecek olmanın bilinciyle uykuya daldık. Ama gözümünüzü açtığımıza sabahtı ve ortada sancı mancı yoktu… Gün boyunca göbek dansları yaparken karşıma geçip benle dans etti, susadığımda hemen suyumu doldurdu. Dışarda odaya girmek isteyen akrabaları püskürtmeyi de o üzerine aldı, hemşireye birşey sormak istediğimde koşup sormayı da… Hatta doğum başlamadıkça artık moralimin biraz bozulduğunu hissetmiş olacak ki, hemen doktorumdan biraz eve gidip moral depolamam için izin aldı. Zaten Gülnihal Hanım bu tür isteklere sonuna kadar açıktı. Okuldan kaçan çocuklar gibi kaçtık eve…

Sonunda aktif doğum başladı.. Masajlara devam, danslara da, hatta duş sonrası fön çekme seansı bile yaptık…

Manevi destek bir yere kadar, öyle bir nokta geliyor ki fiziksel destek gerek.. Özellikle sonlara doğru ‘dayanılmaz’ diyebileceğim sancıları ‘dayanılır’ olmasını sağladı, hem de çok büyük fiziksel güç harcayarak..

Tüm doğum süreci boyunca bir elimi eşim tutuyorsa diğerini Şaylan tuttu. Tuttu ve beni bu uzun yolculuğun sonuna kadar getirdi.

32-33 saat bizle birlikte o hastane odasındaydı… Doğumhanede her ıkınma sırasında bir kolumdan tutup kaldırması sanki yeterince yormamış gibi, bir de Ilgaz doğduktan sonra kameramanlık yaptı bize. ‘Yorgunsun’ dedim, hadi bırak, çekmeyiverelim’. Öyle desem de biliyordu ki aslında fotoğraf, kamera, ne varsa, her saniye kaydedilsin istiyorum.. Kamera görüntülerimizde Şaylan’ın bir ömür boyu bizle kalacak cevabı: ‘Yok yok, ben bu adrenalinle 2 gün daha uyumasam da olur.’

Valla uyumaz billa uyumaz, doğum 4 gün sürse 4 gün uyumazdı gerçekten de.

Hayatımın en özel sürecinde yanımdaydı ve ne kadar kolaylaşabilirse o kadar kolaylaştırdı. Bu bir teşekkür mektubu ama böyle bir çabaya teşekkür gerçekten yetmez…

Başka doğum hikayesi okumak istiyorsanız tıklayın…

Read Full Post »